for HR

I.

Sa isang punit ng puting papel

Katabi ng tinimpla mo noong kape para sa akin,

Nakatipon ang mga letrang nagsasaad ng

Mahal, gabi na ako uuwi.

at lagda ng iyong halik—na

noong gabi rin mismong iyon

ay niluma ng hindi mo pag-uwi.

II.

Naglinis ako ng kwarto

Nang maging tulad ng balita ng pagdampot sa iyo,

Ang mabilis na paglitaw ng nagkalat mong buhok

sa nilakaran ng iyong anino.

Sinimulan kong pagpagin ang bawat ibabaw at loob

ng lahat ng aparador; winalis

ang ilalim ng hagdan

pati ng kama’t ilalim ng mesa, at isa-

isang dinampot ang iyong mga buhok

na kinulot ng matinding bilad sa init ng araw-

araw, ngunit ngayon marahil ay

sa lamig?

Ingat na ingat kong itinikom ang nagsusumigaw na mga hibla

Sa isang pilas ng gusot na papel,

lulan ang mamasa-masang mga letrang ginamit mo

Upang maging larawan

Ng iyong tahimik na paglisan.

III.

Naaala-ala mo pa ba—ang lagi mong biro sa akin:

Litrato ko na ang susunod na nakakabit sa ibabaw

Ng poster na may lagdang DINUKOT?

Ngunit bakit tila yata ngayon, ang biro’y nasa iyo.

IV.

Tuwing iidlip ako sa ating kama

Nadarama kong para bang hinahapo ang iyong kutson

At namimigat ang iyong unan,

Kung minsan sa madaling araw

namamaluktot ang iyong kumot

Sa lamig ng tama ng hangin mula sa bentilador:

Kadalasan akong nasusuntok at

Ang mga sulok-sulok nito’y patalim

Na dumadaplis sa aking pisngi—mahapdi:

Tila hiwang dulot ng iyong halik.

Kaya’t isinisingit ko ang aking tainga

Sa pagitan ng kubrekama, ngunit

Rinig ko pa rin ang iyong iyak;

Ang kumakawala mong tawag sa aking mahal.

Sa mga gabing tulad nito ng pagkabalam,

Wala akong magawa kung lamukusin

Ang iyong liham na tanging alaala

Ng iyong pagiging; mahigpit ko itong tinatanganan

Na parang patalim na ibinabaon, paloob

Sa aking dibdib.

V.

Wala na ang iyong pangalan sa lahat ng pahayagan;

Ang mga karatula, kung hindi man pawang puti ang naiwan

Kapalit ng iyong mukha, ay matagal na itong nilipad, nagkapunit-punit

At nalusaw sa pagbagsak nito sa mga nabubulok na kanal ng siyudad.

May mga nagsabi sa aking itinapon kayo sa nayon

Ang iba nama’y birong malamang sa ilalim kayo ng bundok ibinaon.

Unti-unting sumikip ang ating silid, hanggang isang araw

lumabas ako ng pinto, at kailanma’y hindi na nagbalik .

Pagkat marupok ang poste upang pasanin ang bigat ng inyong panawagan;

Paos ang peryodiko sa nagsusumigaw ninyong mga ngalan;

Napakarumi ng tubig sa makikitid kanal ng hustisya ng siyudad

ngunit ito mismo’y di kayang patayin ang apoy ng paghahanap—

na di makukulong sa apat na sulok ng silid.

At kung bundok nga itong ipinangbaon nila sa inyong katawan,

Marapat na itong hukayin nang lumaya nang lahat ng tinabunan;

Sa anong porma man ng punlo idaan, tahakin man ang matatayog na daan.

*Exodo

Oo, babawiin natin ang mga ninakaw na sandali,

Na pangalan, pagkilos, mga yakap, at sanlibong mga halik;

Ngunit di rito, bagkus doon, sa lugar na patutunguhan

Ng daan na nalikha sa pagpatag ng milyong

Mga paang natutong kumapit

Kahit sa madudulas na putik

At malilit na batong naka-usli.

para sa issue zine

Manginginig ang silya sa lungkot ng pag-iisa,

Na tila panalanging ibinitin at nilagutan

Ng pakpak ang anghel niyang kabiyak,

Hindi siya maililigtas ng kanyang kaparehas;

Pagkat ang Pobre ay walang pambayad

Sa pobreng Unibersidad,

At ang pangungulila’y pinunan

Ng milyun-milyong puhunan. Nanginginig

Ang silya sa daing

Ng pananabik sa lamyos ng kalyo

Ng palad ng maralita;

Talas ng talim ng isip

Ng anak ng magsasaka. Nagngangalit

Ang kasukasuan ng upuan ng kawalan;

Waring nais tumindig at iulat

Ang listahan ng mga pangalang

Nawawala o di kaya’y binura

At nilapatan ng bagong mga ngalan. Isang araw,

Panibagong bangko ang mawawalan ng lulan

At madaragdagan pa ng isa at dalawa,

Tatlo, apat… hanggang itong silid

Ay maubusan ng laman, hanggang

Ang bulwagan ay mawalan nang laman.

Sa iisang daan, titindig, aabante

Ang mga nagsipaglisan, at doon

Sa iniwang bakas sa kalye ng sanlaksang

Paa na kumaskas, muling lulutang

Ang binura/tinakpan na mga pangalan.

panaginip

una

ala-sais na ng gabi, kaya lumakad nanaman ang mga higante tungo sa kani-kaniyang mga lugar sa kalasada. sila, sa ngayon, ang pumalit sa mga poste ng ilaw, mahahaba silat mapapayat, walang maaninag na mukha sa kanilang purong itim na mga balat. tahimik ang gabi na parang walang galos sa lupa ang kanilang mga hakbang. linapitan ko ang isa sa kanila, at tumingala, anong ginawa niyo sa mga poste? kagabi naman nandyan pa sila. yumuko ang higante at nagwika: sadyang napaka-tagal nang lumipas ng sinasabi mong kagabi.

pangalawa

nasa trinoma ako, nasaan ka? kinabahan ako sa text ni maan, na para bang hind ko na siya makikita. sumakay ako ng taxi at wala pang 'sang iglap, nasa loob na ako ng mall. nakita ko si carmina kaya't sa kanya ko tinanong kung nasa'n si maan: tama ka non, hindi mo na siya makikita.

ILOG ni Joey Ayala

Ang buhay ko ay isang ilog,
umaagos patungo sa laot.
Sa pagdaloy ay lumiliku-liko
ngunit dagat pa rin ang inaabot.

Ang buhay mo ay isang ilog,
umaagos patungo sa laot.
Sa pagdaloy tayo'y nagkatagpo
at ngayon tayo'y magkaisang tungo.

Lilikha tayo ng bagong daan,
uukitin sa bato ang kasaysayan
at walang hadlang na 'di malalagusan
habang tayo ay magkaisang tunay.

Lilikha tayo ng bagong daan,
uukitin sa bato ang kasaysayan
at walang hadlang na 'di malalagusan
habang tayo ay magkaisang tunay.

basura

ayokong ayoko ng pakiramdam ng pagtatapon ng basura. hindi yung tinging paisa-isa, pero yung tipong naka-supot sa isang malaking garbage bag at itinali, saka ila-laglag sa trash bin na di mo pa nakikita kahit kailan. may pakiramdam kasi akong merong importanteng bagay akong na-iwan doon, na hindi naman talaga basura, na sa segundong ito ay hindi ko na makikita, kahit kailan, sa maalingasaw na paglagapak ng supot sa huling basurahan na kanyang kahahantungan. o di kaya'y parang tuwing dumudulas ang supot mula sa aking kamay, parang mayroon akong hawak-hawak na kung anong sulat o wallet o address ng taong matagal ko nang hindi nakikita, na parang pati sila'y dumudulas din sa aking kamay, kasama ng basurang habambuhay nang itinapon.

panaginip kagabi

una

naka-ambang umulan ng napakalakas, alam ko, dahil nakikita ko na ang mga patak ng ulan, malayo pa man sila sa lupa. madilim na, malakas ang hangin kailangan ko ng masisilungan. sa isang waiting shed merong nakaupong apat na babae, tatlong hindi ko kilala, at yung isa ay si maxin arcebal. may dumating na kotse, sinabi ng mga babae na kailangan ko nang umalis, hindi na raw ako pwede roon, dahil padilim na, masama raw abutin ng dilim. tumakbo ako, papunta sa isang riles, hanggang makatawid ako. walang tao doon, wala ring bahay, madilim na at malamig, at biglang bumuhos yung ulan. sabi ko sa sarili ko, sabi ko na nga ba mali nanaman ako. bumalik ako sa waiting shed para maghintay ulit ng ibang makakasama/usap.

pangalawa

magulo sa bahay ng mga tibak, merong isang couch at isang tv, maraming nagyo-yosi at maraming nagi-inom, puti ang ilaw na malabo, na mas lumalabo pa dahil sa usok. wala akong masiksikan, dahil ayoko rin namang manood, may iba akong gusto, kaya hindi ako mapakali. pumunta ako sa isang sulok ng couch, humawak sa sandalan, nang lumapit si aryanna. lumuhod siya sa harap ko, tapos hinawakan niya kamay ko. malambot, naisip ko noon, parang kamay ni maan. tinanong ko kung bakit, hindi siya sumagot, humawak lang siya ulit, pero ngayon, gamit ang dalawang kamay.

kagabi

actually kaninang 3am.

kumain ako ng MALAKING bread na may 8 slices. but no, i only ate 2 slices. it was 2.30 am or so, at dead asleep na si patricia, and she was locked up in her room. after finishing off the second slice, i turned to the computer, which is, by the way only 5 feet away from the table, where the bread was. i went to check my fb, which took me around 30 seconds or so, then i got back to my bread, and i know it still has 6 slices on it. but oh no! it only had 3 when i got back, so i assumed patricia ate it, but then again, she's locked up in her room. i knocked to ask her, but she's so sleepy she didn't even had the 'power' to open her eyes.

i bet the thin air ate it.

condo sa makati, isang gabing may bagyo:

Kung kalakhan ng gabi'y tulad ngayon
na nakabibingi ang iyak ng hangin at mainit ang patak ng dilim,
maaari bang,
wag na lang dumalaw bukas ang Araw?
Hindi,
maari bang wag na rin siyang sumulpot hanggang sa susunod na linggo,
hanggang sa susunod na buwan, at sampung taon
mula sa gabing ito.
Pagkat ayokong maala-alang luha ang aking narinig
at kulog itong nagpapikit sa aking mga mata
ngayong gabing ang langit ay kumakatok
sa aking bintana--nang dahil lamang
alam kong naghihintay sa akin ang umagang
maligamgam ang liwanag at humahalik
ang malambot niyang hamog.
pagkat kung hindi, at kinabukasa'y magising
ako sa nandidilat niyang sikat
habambuhay na mananatili
sa aking mga tala
ang hagulgol na naukit
ng walang hanggan gabing ito.

lohika ng imortal na pagibig

kung nais mong angkinin ang aking pag-ibig,
kailangan mong matutunang mabuhay nang wala ako
maaari ko sa'yong iwan ang aking salawal, kung nais mo.
ang aking buhok, sapatos, maging aking balat ay sa iyo na rin.
ngunit hindi ang aking puso, ang aking dugo, lalung lalo na
ang natitirang litid ng aking taba. pagkat kailangan ko ito
sa aking paglisan,
paglisang mabilis pa sa pagikot ng mundo
o sa paglipad ng mga bulong sa hangin. tatakbo ako
nang walang hintu-hinto, walang lingun-lingon
palayo sa iyo, at sa lahat ng mortal na iniwan,
mga pabigat sa katawan at lahat ng kagandahan
ng konstelasyon sa kalayuan,
kalayuang aking patutunguhan:
doon, sa di-maarok na liwanag,
sa epasyong nagtatago sa likod ng mga tala,
higit pa roon ang aking pupuntahan;
doon, kung saan mapupunit ang hangganan ng cosmos
at nabubulok ang mga ilaw
doon, sa lugar kung saanpipi itong relo
at walang buhay, habambuhay
mapapasa-iyo ang aking pagmamahal.

Bilin (tulang pambata)

Itinuro sa akin ng aking amain,
tabi-tabi po'y palaging gamitin
na pangharana sa mga tanawing masagana
at tinitir'han ng mga engkanto at engkantada.

Tumitira sa punso ang mga misteryoso
upang sa tuwina'y mabantayan tayo,
babatiin ang banta ng mga kaaway
na agawin ang lahat ng ating ikinabubuhay.

Kaya't ang tabi-tabi po'y binabanggit
kapag sa kasukala'y sumasaglit
pagkat ang mga nuno'y nais malaman
kung ang dumaraa'y mga kaibigan.

Mapapansin ika ang palaging naparirirto
na siga-sigang mga unipormado.
Sira lahat ng pananim sa mabibigat nilang bota,
walang sinasanto ang mapangitil nilang bala.

Ang mga unipormado'y minsan na 'kong pinaginitan,
hinabol, at binuntutan paloob sa Buhuan.
Tabi-tabi po agad ang aking sambit
nang sa pagangat ng gulod may lumangitngit.

Agad akong nagtago sa punong Sampaloc
nang binabagbag ng mga armado ang daan parurok.
Malutong na naglagitikan mga pananim,
Tabi-tabi po'y tila kinalimutang banggitin.

Mula sa anino ng Camachilihan,
mga nuno'y isa-isang nagsulputan.
Isang bugso lang ng hanging ang kinailangan
upang mga kaaway ay lantang dahong magbasakan.

Ito na marahil ika ang huling paglalathala
hanggang isipa'y handa na sa muling pagkikita.
Basta bunso, tuwing magagawi sa sukal
alaalalahanin ang iniwan na aral:

tabi-tabi po, ihuni sa hangin
sa puno, halaman, sa mayamang bukirin.
Ang inyong mga bulong sa ami'y harana,
paalam bunso, hanggang sa muling pagsasama.

tula ng pamamaalam

matapos ang tatlong taon,
wala ba diyang yakap na pasalubong?

oo, ito na nga, nay, ang nangyari sa akin:
daliri iyong hawak-hawak mo kanina
ngayon ang tawag diyan ay mga paa,
nahawi mo na rin ang aking buhok,
kaya't siguradong iyong naarok
ang istorya ng may-bangas na tuktok
at
alam mo bang naikwento na rin sa akin
ang mga himas na ito,
na maglalaro mula sa aking puyo,
bababa ang kamay, pari't parito
hanggang humantong
sa nag-iisang nunal sa gilid ng ulo.

kung ako sa iyo, nay, hayaan nang nakabalot
ang tinatago ng duguan na kumot:
hitang durog
magkahalong bayag at bulbol
sa malgkit na nana at tamod:
latak ng laksang inipong libog.

nasaan anak ang puso mong sumampa?
inusisa ang butas kong dibdib at walang nakita.
sa banging pinaghuluga'y wala nakita;
ang kampo'y walang nakita:
tahimik kapwa pulis at mga preso,
at mga lapida ng sementeryo sa iyong bisita.

datapwat,
sa mga bahay sa kabundukan, aplaya at sakahan
ika'y kumatok.
sa mga nanay, tatay, ate, kuya at kasama
mo itinanong, naparito po ba ang puso ng aking anak?
mangyari po kasi ito'y minsan sa ami'y nawalay
at balitang dito umano, sa inyo, ay umagapay.
mangyari rin naman ika'y yayain
na sumulong sa palaisdaan at masaganang bukirin.
magdamag silang mag-aararo at manglalambat
hanggang mahango ng kalyuhin nilang palad
ang anino na hinahangad.
ngayon, tignan mo nanay magagaspang nilang kamao
tangan tangan ang puso kong abo
na tumitibok pa ring ibinabalik sa iyo.

tula sa gabi ni bryan

“..ang gabing ito ay sa rebolusyon, at sa dalawang natatanging tauhan.”

-Patrick Bautista

I

Pagkat basa ang ating mga balat, mula sa kani-kaniyang mga larangan

Kaya’t pinili nating lumisan, upang dito’y magtungo, at ipaubaya ang pag-ibig sa ibang gabi.

Pagka’t ang langit ay walang buwan , walang tala, wala rin ang mainit na simoy

Na magtutuyo ng basang-basa nating pagnanasa;

Basa ng pawis sa paglalakbay, ng luha ng pakikiramay

Basa ng laway at dugo ng nakikidigma nating kaluluwa; pagal

Sa magdamag na pagtatalumpati ng katotohanan ng walang hanggang pag-ibig

Natin sa katotohanan?

II.

Kaya’t ipaubaya na lang natin ang romansa sa nagkukubling buwan at mga tala

Hayaan na muna natin silang magsawa sa pag-ibig ng isa’t isa;

Upang magawa natin—bilang mga mortal—ang seremonya ng ating mga mortal na pagnanasa:

Ang pagbasag sa katahimikan ng imortal na pantasya. Gaya ng pagdurugo ng laman ni Kristo,

Mga bulok ng mga prutas sa Eden at pagtahimik ng baril sa gitna ng mainit na laban;

At tawagin natin itong hapag ng seremonya sa bansag na Rebolusyon:

Ang praktika sa dialektika ng sangkatauhan; ang pagdurog ng luma;

Ang harmonya ng ngayon: ang tipan ng bagong kaayusan, parang itinatakda

Ang katiyakan ng mga ako ay ganito, at ikaw, ay ganyan,

ang paglubog ng isa sa isa.

Sonata ng magkaiba sa proseso ng pag-iiba ng bawat isa—

Kaya, ibaba muna natin ang ating mga armas at patuluyin ang kumakatok

Na mandirigma. Patuluyin at kumustahin, patuluyin sa katahimikan ng ating pagiging.

Kilalanin natin ang dayuhan sa isa, at isa, sa lenggwahe ng mga tasa

Ng mainit na kape, ng malamlam na ilaw ng gabi, ng yosi at hamog

Na usok. Sa paglusaw ng ating mga inidibidwal na pagnanasa, dito

Sa pinag-tipanang hapag, upang iwan itong rebolusyon at ipagpatuloy

Ang naudlot na pag-ibig nang mag-Kasama.

VIVA! CPP-NPA-NDF!