para sa issue zine

Manginginig ang silya sa lungkot ng pag-iisa,

Na tila panalanging ibinitin at nilagutan

Ng pakpak ang anghel niyang kabiyak,

Hindi siya maililigtas ng kanyang kaparehas;

Pagkat ang Pobre ay walang pambayad

Sa pobreng Unibersidad,

At ang pangungulila’y pinunan

Ng milyun-milyong puhunan. Nanginginig

Ang silya sa daing

Ng pananabik sa lamyos ng kalyo

Ng palad ng maralita;

Talas ng talim ng isip

Ng anak ng magsasaka. Nagngangalit

Ang kasukasuan ng upuan ng kawalan;

Waring nais tumindig at iulat

Ang listahan ng mga pangalang

Nawawala o di kaya’y binura

At nilapatan ng bagong mga ngalan. Isang araw,

Panibagong bangko ang mawawalan ng lulan

At madaragdagan pa ng isa at dalawa,

Tatlo, apat… hanggang itong silid

Ay maubusan ng laman, hanggang

Ang bulwagan ay mawalan nang laman.

Sa iisang daan, titindig, aabante

Ang mga nagsipaglisan, at doon

Sa iniwang bakas sa kalye ng sanlaksang

Paa na kumaskas, muling lulutang

Ang binura/tinakpan na mga pangalan.

panaginip

una

ala-sais na ng gabi, kaya lumakad nanaman ang mga higante tungo sa kani-kaniyang mga lugar sa kalasada. sila, sa ngayon, ang pumalit sa mga poste ng ilaw, mahahaba silat mapapayat, walang maaninag na mukha sa kanilang purong itim na mga balat. tahimik ang gabi na parang walang galos sa lupa ang kanilang mga hakbang. linapitan ko ang isa sa kanila, at tumingala, anong ginawa niyo sa mga poste? kagabi naman nandyan pa sila. yumuko ang higante at nagwika: sadyang napaka-tagal nang lumipas ng sinasabi mong kagabi.

pangalawa

nasa trinoma ako, nasaan ka? kinabahan ako sa text ni maan, na para bang hind ko na siya makikita. sumakay ako ng taxi at wala pang 'sang iglap, nasa loob na ako ng mall. nakita ko si carmina kaya't sa kanya ko tinanong kung nasa'n si maan: tama ka non, hindi mo na siya makikita.

ILOG ni Joey Ayala

Ang buhay ko ay isang ilog,
umaagos patungo sa laot.
Sa pagdaloy ay lumiliku-liko
ngunit dagat pa rin ang inaabot.

Ang buhay mo ay isang ilog,
umaagos patungo sa laot.
Sa pagdaloy tayo'y nagkatagpo
at ngayon tayo'y magkaisang tungo.

Lilikha tayo ng bagong daan,
uukitin sa bato ang kasaysayan
at walang hadlang na 'di malalagusan
habang tayo ay magkaisang tunay.

Lilikha tayo ng bagong daan,
uukitin sa bato ang kasaysayan
at walang hadlang na 'di malalagusan
habang tayo ay magkaisang tunay.

basura

ayokong ayoko ng pakiramdam ng pagtatapon ng basura. hindi yung tinging paisa-isa, pero yung tipong naka-supot sa isang malaking garbage bag at itinali, saka ila-laglag sa trash bin na di mo pa nakikita kahit kailan. may pakiramdam kasi akong merong importanteng bagay akong na-iwan doon, na hindi naman talaga basura, na sa segundong ito ay hindi ko na makikita, kahit kailan, sa maalingasaw na paglagapak ng supot sa huling basurahan na kanyang kahahantungan. o di kaya'y parang tuwing dumudulas ang supot mula sa aking kamay, parang mayroon akong hawak-hawak na kung anong sulat o wallet o address ng taong matagal ko nang hindi nakikita, na parang pati sila'y dumudulas din sa aking kamay, kasama ng basurang habambuhay nang itinapon.

panaginip kagabi

una

naka-ambang umulan ng napakalakas, alam ko, dahil nakikita ko na ang mga patak ng ulan, malayo pa man sila sa lupa. madilim na, malakas ang hangin kailangan ko ng masisilungan. sa isang waiting shed merong nakaupong apat na babae, tatlong hindi ko kilala, at yung isa ay si maxin arcebal. may dumating na kotse, sinabi ng mga babae na kailangan ko nang umalis, hindi na raw ako pwede roon, dahil padilim na, masama raw abutin ng dilim. tumakbo ako, papunta sa isang riles, hanggang makatawid ako. walang tao doon, wala ring bahay, madilim na at malamig, at biglang bumuhos yung ulan. sabi ko sa sarili ko, sabi ko na nga ba mali nanaman ako. bumalik ako sa waiting shed para maghintay ulit ng ibang makakasama/usap.

pangalawa

magulo sa bahay ng mga tibak, merong isang couch at isang tv, maraming nagyo-yosi at maraming nagi-inom, puti ang ilaw na malabo, na mas lumalabo pa dahil sa usok. wala akong masiksikan, dahil ayoko rin namang manood, may iba akong gusto, kaya hindi ako mapakali. pumunta ako sa isang sulok ng couch, humawak sa sandalan, nang lumapit si aryanna. lumuhod siya sa harap ko, tapos hinawakan niya kamay ko. malambot, naisip ko noon, parang kamay ni maan. tinanong ko kung bakit, hindi siya sumagot, humawak lang siya ulit, pero ngayon, gamit ang dalawang kamay.