para sa issue zine

Manginginig ang silya sa lungkot ng pag-iisa,

Na tila panalanging ibinitin at nilagutan

Ng pakpak ang anghel niyang kabiyak,

Hindi siya maililigtas ng kanyang kaparehas;

Pagkat ang Pobre ay walang pambayad

Sa pobreng Unibersidad,

At ang pangungulila’y pinunan

Ng milyun-milyong puhunan. Nanginginig

Ang silya sa daing

Ng pananabik sa lamyos ng kalyo

Ng palad ng maralita;

Talas ng talim ng isip

Ng anak ng magsasaka. Nagngangalit

Ang kasukasuan ng upuan ng kawalan;

Waring nais tumindig at iulat

Ang listahan ng mga pangalang

Nawawala o di kaya’y binura

At nilapatan ng bagong mga ngalan. Isang araw,

Panibagong bangko ang mawawalan ng lulan

At madaragdagan pa ng isa at dalawa,

Tatlo, apat… hanggang itong silid

Ay maubusan ng laman, hanggang

Ang bulwagan ay mawalan nang laman.

Sa iisang daan, titindig, aabante

Ang mga nagsipaglisan, at doon

Sa iniwang bakas sa kalye ng sanlaksang

Paa na kumaskas, muling lulutang

Ang binura/tinakpan na mga pangalan.