tula sa gabi ni bryan

“..ang gabing ito ay sa rebolusyon, at sa dalawang natatanging tauhan.”

-Patrick Bautista

I

Pagkat basa ang ating mga balat, mula sa kani-kaniyang mga larangan

Kaya’t pinili nating lumisan, upang dito’y magtungo, at ipaubaya ang pag-ibig sa ibang gabi.

Pagka’t ang langit ay walang buwan , walang tala, wala rin ang mainit na simoy

Na magtutuyo ng basang-basa nating pagnanasa;

Basa ng pawis sa paglalakbay, ng luha ng pakikiramay

Basa ng laway at dugo ng nakikidigma nating kaluluwa; pagal

Sa magdamag na pagtatalumpati ng katotohanan ng walang hanggang pag-ibig

Natin sa katotohanan?

II.

Kaya’t ipaubaya na lang natin ang romansa sa nagkukubling buwan at mga tala

Hayaan na muna natin silang magsawa sa pag-ibig ng isa’t isa;

Upang magawa natin—bilang mga mortal—ang seremonya ng ating mga mortal na pagnanasa:

Ang pagbasag sa katahimikan ng imortal na pantasya. Gaya ng pagdurugo ng laman ni Kristo,

Mga bulok ng mga prutas sa Eden at pagtahimik ng baril sa gitna ng mainit na laban;

At tawagin natin itong hapag ng seremonya sa bansag na Rebolusyon:

Ang praktika sa dialektika ng sangkatauhan; ang pagdurog ng luma;

Ang harmonya ng ngayon: ang tipan ng bagong kaayusan, parang itinatakda

Ang katiyakan ng mga ako ay ganito, at ikaw, ay ganyan,

ang paglubog ng isa sa isa.

Sonata ng magkaiba sa proseso ng pag-iiba ng bawat isa—

Kaya, ibaba muna natin ang ating mga armas at patuluyin ang kumakatok

Na mandirigma. Patuluyin at kumustahin, patuluyin sa katahimikan ng ating pagiging.

Kilalanin natin ang dayuhan sa isa, at isa, sa lenggwahe ng mga tasa

Ng mainit na kape, ng malamlam na ilaw ng gabi, ng yosi at hamog

Na usok. Sa paglusaw ng ating mga inidibidwal na pagnanasa, dito

Sa pinag-tipanang hapag, upang iwan itong rebolusyon at ipagpatuloy

Ang naudlot na pag-ibig nang mag-Kasama.